Electrolyse problemen en de oplossing

Hoi Dufourvaarders,
Ik was dit weekend even bij Bavaria in Muiderzand. (ok? ik was met een vriend mee, die een Bavaria heeft) Daar zagen wij weer wat nieuws op het front van electrolyse beveiliging. Op het vlak net boven de schroef hadden de Bavaria’s allemaal, op een bout gemonteerd een anode zitten (ronde anode, ongeveer 1 cm vanaf het vlak, dus vrij-zwevend). Aan de binnenkant van de romp was deze bout verbonden met waarschijnlijk de -pool. Kennen jullie dit fenomeen? Het was vanaf fabriek geinstalleerd
Ik stelde vragen aan de verkopers maar echt wijzer werd ik hier niet van. Als je een aarding plaatst doe je dat toch niet met een zink of aluminium anode, maar met een koperplaatje. Als je electrolyse wilt afvangen doe je dat of met een losse anode of met een koperen plaatje dat verbonden is met een aarde (-pool), volgens mij. Ik zou in dit geval alleen een aluminium anode plaatsen, zodat deze zich kan opofferen t.o.v. de saildrive en schroef.
Maar…iemand een idee?
Ciao

Dag Hans,

Vroeger deden wij een proefje met een reageerbuisje met zoutwater en een kurk, daar doorheen twee naalden gestoken tot in het water, een batterij erop aangesloten en je zag al heel snel belltjes ontstaan. De ene naald werd opgevreten, de andere groeide aan.
Het ontstaan van stromen kun je bij een boot nauwelijks voorkomen. Denk aan het feit dat een thermokoppel (spanningsbron) al ontstaat door twee typen metalen met elkaar verbonden in een stroomkring (bv zout water). Temperatuurverschillen spelen daarbij een rol. Het probleem met een schip is dat alle min of meer geleidende delen (en zeker bij een metalen scheepsromp) met elkaar verbonden zijn via het (zoute) water. Ligt een schip afgemeerd naast een stalen damwand of steiger met stalen delen, en is er oog nog een walstroomaansluiting met in het schip een elektrische installatie met een wat slechtere galvanische scheiding, dan is het feest compleet. Schepen met een metalen romp doen er verstandig aan een scheidingstransformator te plaatsen (230 volt naar 230 volt b.v. 2,5 kWatt).
Wat we willen voorkomen is dat belangrijke onderdelen, zoals een metalen schroef, ten gevolge van niet bedoelde stroomkringen, en het daardoor ontstane door electrolyse-effect, worden opgevreten. Als er dan toch stromen lopen, dan offeren we liever een onderdeel zoals een anode op. De anodes zijn vaak op speciale doorvoer draadeinden op de scheepswand/nabij de schroef of op de metalen kiel gemonteerd. Het is dan zaak om de anaode van een materiaal te kiezen dat een zo laag mogelijk potentiaal heeft, lager dan het brons van de schroef. Zink is een veel gebruikt anodemateriaal. Op een schip met aluminium romp komt dit heel precies. Andere metalen zijn ook denkbaar (advies van de werf opvolgen). De anodes worden gewoonlijk elektisch gezien met de massa verbonden.

PS; ik heb ooit een scheidingstransformator op de kop getikt (2,5 kwatt). Ik had plannen om deze uit oogpunt van veiligheid in Mariposa toe te passen. Hij staat er nog ongebruikt. Dus wie deze over wil nemen … stuur een PM (personal message).

Duidelijk verhaal, had het al nooit begrepen…

Maar wat doet de scheidingstransformator? Er staat (230 volt naar 230 volt b.v. 2,5 kWatt). Klopt dat?

De scheidingstransformator zet 230 volt wisselspanning om in 230 volt wisselspanning en wordt dus geplaatst tussen de walstroomaansluiting (na de aardlekschakelaart) en de 230 volt voeding van het schip. Het lijkt dus een onzinnig toestel, echter de secundaire aansluiting is nu niet meer galvanisch verbonden met de aders van de walstroomaansluiting. Theoretisch (NIET PROBEREN!) zou je dus één pool (willekeurig welke) van de secundaire trafo-aansluiting vast kunnen pakken zonder een schok te krijgen. Immers, deze wisselspanning is niet meer verbonden met aarde, dus deze zweeft (is potentiaalloos).
scheidingstrafo.jpg
De primaire spanning daarentegen is wel degelijk in contact mer de massa. Dit komt omdat in de energiecentrale of in het transformatorhuisje, de nul galvanisch verbonden is met de aarde (electrode in de grond).
Zodra je schip dus verbonden is met de walstroom is er galvanisch contact met de aarde. Het schip heeft ook al contact met de aarde via het water. Nu probreer je naturrlijk in het schip de gehele installatie galvanisch geïsoleerd te houden ten opzichte van de 230 voeding. Toch zullen er lekstromen zijn o.a. in de laderinstallatie en alles wat 230 volt gevoed is.
Met een schip met een metalen romp komt dit alles wat kritischer.
Veiligheid voorop.


Als moeders de föhn gebruikt of vaders de soldeerbout (of andersom :smiley: ) en per ongeluk in contact komt met een losse ader (beschadigde draad) dan zal de stroom genadeloos via het lichaam naar de metalen romp kunnen stromen (via water weer naar aarde naar de energiecentrale). Een scheidingstransformator is dan alleen al uit oogpunt van veiligheid een prima investering. Omdat de walstroom meestal afgezekers is met 6 a 10 amp is een vermogen van 2500 watt een prima keus.
Electrolyse: met een scheidingstransformator ontstaat er een betere galvansiche scheiding tussen de elektrische installatie en de metalen romp. Er is minder kans op vereffeningsstromen en dus electrolyse. Dit blijft een lastig onderwerp en “voer voor gespecialiseerde bedrijven”.

Dag Bas / Breezer

Ik heb op je vraag via PM (personal mail) een antwoord gestuurd. Heb je dit niet ontvangen ?